بلاک چین یک دفتر کل توزیعشده با فهرستهای رو به رشدی از زنجیره ای از رکوردها (بلوکها) است که به طور ایمن از طریق هشهای رمزنگاری به هم متصل شدهاند و اطلاعات خاص موجود در آن به طور مستمر در حال رشد است . سابقه همه تراکنش را نیز به طور دائم نگه می دارد و هر بلوک شامل یک هش رمزنگاریشده از بلوک قبلی است. لذا؛ با توجه به اینکه هر بلوک حاوی اطلاعاتی از بلوک قبلی است ، یک زنجیره را تشکیل میدهند. این فرآیند به روشی امن، به ترتیب زمانی (به ترتیب زمانی به این معنی است که هر تراکنش پس از تراکنش قبلی اتفاق میافتد) و تغییرناپذیر انجام میشود. هر بار که یک بلوک در ذخیره اطلاعات تکمیل میشود، یک بلوک جدید ایجاد میشود.
بلاکچینها معمولاً توسط یک شبکه کامپیوتری نظیر به نظیر (P2P) برای استفاده به عنوان یک دفتر کل توزیعشده عمومی مدیریت میشوند، که در آن گرهها به طور جمعی به یک پروتکل الگوریتم اجماع پایبند هستند تا بلوکهای تراکنش جدید را اضافه و اعتبارسنجی کنند.
یک بلاکچین توسط یک شخص (یا گروهی از افراد) با استفاده از نام (یا نام مستعار) ساتوشی ناکاموتو در سال 2008 ایجاد شد تا به عنوان دفتر کل توزیع شده عمومی برای تراکنشهای ارز دیجیتال بیتکوین، بر اساس کارهای قبلی استوارت هابر، دبلیو. اسکات استورنتا و دیو بایر، عمل کند.[6] پیادهسازی بلاکچین در بیتکوین، آن را به اولین ارز دیجیتال تبدیل کرد که مشکل دوبار خرج کردن را بدون نیاز به یک مرجع قابل اعتماد یا سرور مرکزی حل کرد. طراحی بیتکوین الهامبخش سایر برنامهها و بلاکچینهایی بوده است که برای عموم قابل خواندن هستند و به طور گسترده توسط ارزهای دیجیتال استفاده میشوند. بلاکچین را میتوان نوعی ریل پرداخت در نظر گرفت.
بلاک چینهای خصوصی برای استفاده در کسب و کارها پیشنهاد شدهاند. مجله Computerworld بازاریابی چنین بلاک چینهای خصوصی شدهای را بدون یک مدل امنیتی مناسب "روغن مار" نامید؛[8] با این حال، دیگران استدلال کردهاند که بلاک چینهای دارای مجوز، اگر با دقت طراحی شوند، ممکن است غیرمتمرکزتر باشند و بنابراین در عمل نسبت به بلاک چینهای بدون مجوز ایمنتر باشند.
تاریخچه بلاکچین :
تاریخچه و فرایند تشکیل بلاکچین طی دوره های زمانی مشخص به شرح ذیل می باشد :
1991 : در سال ۱۹۹۱، دانشمندان محقق به نامهای استوارت هابر و دبلیو. اسکات استورنتا فناوری بلاکچین را معرفی کردند. این دانشمندان به دنبال یک راهحل محاسباتی عملی برای مهر زمانی اسناد دیجیتال بودند تا نتوانند دستکاری یا تاریخگذاری شوند. بنابراین هر دو دانشمند با کمک رمزنگاری سیستمی را توسعه دادند. در این سیستم، اسناد دارای مهر زمانی در زنجیرهای از بلوکها ذخیره میشوند.
1992 : پس از آن در سال ۱۹۹۲، Merkle Trees با استفاده از سیستمی که توسط استوارت هابر و دبلیو. اسکات استورنتا با ویژگیهای بیشتر توسعه داده شده بود، یک شرکت حقوقی تشکیل داد. از این رو، فناوری بلاکچین برای ذخیره چندین سند جهت جمعآوری در یک بلوک کارآمد شد. Merkle از یک زنجیره امن بلوکها استفاده میکرد که چندین رکورد داده را به ترتیب ذخیره میکند. با این حال، این فناوری با به وجود آمدن حق ثبت اختراع در سال ۲۰۰۴ بلااستفاده ماند.
2000 : در سال ۲۰۰۰، استفان کنست نظریه خود را در مورد زنجیرههای امن رمزنگاری، به علاوه ایدههایی برای پیادهسازی منتشر کرد.
2004 : در سال ۲۰۰۴، هال فینی، فعال رمزنگاری، سیستمی را برای پول نقد دیجیتال به نام «اثبات کار قابل استفاده مجدد» معرفی کرد. این گام، تغییر دهنده بازی در تاریخ بلاکچین و رمزنگاری بود. این سیستم با ثبت مالکیت توکنها در یک سرور قابل اعتماد، به دیگران کمک میکند تا مشکل دوبار خرج کردن را حل کنند.
2008 : پس از آن، ساتوشی ناکاموتو مفهوم «بلاکچین توزیعشده» را در مقاله سفید خود با عنوان «یک سیستم پول نقد الکترونیکی نظیر به نظیر» مطرح کرد. او مدل درخت مرکل را اصلاح کرد و سیستمی ایجاد کرد که امنتر است و شامل تاریخچه امن تبادل دادهها میشود. سیستم او از یک شبکه نظیر به نظیر با مهر زمانی پیروی میکند. سیستم او آنقدر مفید شد که رمزنگاری به ستون فقرات بلاکچین تبدیل شد.
2009 : پس از آن، تکامل بلاکچین پایدار و امیدوارکننده بود و در زمینههای مختلف به یک نیاز تبدیل شد. در سال ۲۰۰۹، ساتوشی ناکاموتو مقاله سفید بیتکوین را منتشر کرد. فناوری بلاکچین آنقدر امن است که اخبار شگفتانگیز زیر آن را اثبات میکند. شخصی به نام جیمز هاولز، یک کارمند فناوری اطلاعات در بریتانیا بود. او در سال ۲۰۰۹ شروع به استخراج بیت کوین کرد که بخشی از بلاکچین است و این کار را در سال ۲۰۱۳ متوقف کرد. او ۱۷۰۰۰ دلار برای آن خرج کرد و پس از توقف، قطعات لپتاپ خود را در eBay فروخت و درایو را پیش خود نگه داشت تا وقتی دوباره نیاز به کار روی بیت کوین داشت، از آن استفاده کند، اما هنگام تمیز کردن خانهاش در سال ۲۰۱۳، درایو خود را با زباله کوبید و اکنون بیت کوینهای او نزدیک به ۱۲۷ میلیون دلار ارزش دارند. این پول اکنون در سیستم بیت کوین بدون مطالبه باقی مانده است.
۲۰۱۴: سال ۲۰۱۴ به عنوان نقطه عطفی برای فناوری بلاکچین شناخته میشود. فناوری بلاکچین از ارز جدا میشود و بلاکچین ۲.۰ متولد میشود. موسسات مالی و سایر صنایع شروع به تغییر تمرکز خود از ارز دیجیتال به توسعه فناوریهای بلاکچین میکنند.
۲۰۱۵: در سال ۲۰۱۵، شبکه اتریوم فرانتیر راهاندازی شد و به این ترتیب توسعهدهندگان توانستند قراردادهای هوشمند و برنامههای غیرمتمرکزی بنویسند که میتوانند در یک شبکه زنده مستقر شوند. در همان سال، بنیاد لینوکس پروژه هایپرلجر را راهاندازی کرد.
۲۰۱۶: کلمه بلاکچین به عنوان یک کلمه واحد به جای دو مفهوم متفاوت که در مقاله اصلی ناکاموتو وجود داشت، پذیرفته شد. در همان سال، یک اشکال در کد اتریوم DAO مورد سوءاستفاده قرار گرفت که منجر به یک هارد فورک از شبکه اتریوم شد. صرافی بیتفینکس هک شد و در نتیجه ۱۲۰،۰۰۰ بیت کوین به سرقت رفت.
۲۰۱۷: در سال ۲۰۱۷، ژاپن بیت کوین را به عنوان یک ارز قانونی به رسمیت شناخت. شرکت Block.one سیستم عامل بلاکچین EOS را معرفی کرد که برای پشتیبانی از برنامههای غیرمتمرکز تجاری طراحی شده بود.
۲۰۱۸: بیت کوین در سال ۲۰۱۸ ده ساله شد. ارزش بیت کوین همچنان رو به کاهش بود و در پایان سال به ۳۸۰۰ دلار رسید. پلتفرمهای آنلاین مانند گوگل، توییتر و فیسبوک تبلیغات ارزهای دیجیتال را ممنوع کردند.
۲۰۱۹: در سال ۲۰۱۹، تراکنشهای شبکه اتریوم از ۱ میلیون در روز فراتر رفت. آمازون از در دسترس بودن عمومی سرویس بلاک چین مدیریتشده آمازون در AWS خبر داد.
۲۰۲۰: استیبل کوینها به دلیل وعده ثبات بیشتر نسبت به ارزهای دیجیتال سنتی، مورد تقاضا قرار گرفتند. در همان سال، اتریوم، بیکن چین (Beacon Chain) را برای آمادهسازی اتریوم ۲.۰ راهاندازی کرد.
۲۰۲۲: اتریوم از مکانیسم اجماع اثبات کار (PoW) به اثبات سهام (PoS) تغییر رویه داده است. شبکه اصلی اتریوم با بیکن چین (Beacon Chain) که دارای اثبات سهام است، ادغام شد. اکنون این دو به عنوان یک زنجیره وجود دارند. مصرف انرژی اتریوم تقریباً ۹۹.۹۵٪ کاهش یافته است.
